Το να ζω με »μη ορατή αναπηρία» είναι σαν να προσπαθώ να περπατήσω στο κέντρο της πόλης με το σύζυγό μου προσπαθώντας να αποφασίσω πού θα πάμε να φάμε ενώ μέσα μου κραυγάζει μία φωνή που λέει ότι θα πληρώσω αργότερα. Τα πόδια μου αρχίζουν να πονάνε και γνωρίζω ότι με το να τα ξεκουράσω απλώς για λίγο δεν θα φύγει ο πόνος. Πρέπει να σταματώ σε κάθε τετράγωνο για να τεντωθώ.Το να ζω με »μη ορατή αναπηρία» είναι σαν να έχω ενθουσιαστεί με μία παράσταση κωμωδίας και να αγοράζω τα εισιτήρια ως δώρο γενεθλίων για το σύζυγό μου. Είναι σαν να γιορτάζω αυτήν την ξεχωριστή μέρα, να μπαίνω μέσα στην αίθουσα και να νιώθω καταβεβλημένη, θέλοντας να δραπετεύσω. Σαν να ψάχνω τον πιο σύντομο δρόμο είτε για να βγω από εκεί είτε για να καθίσω στη θέση μου προσπαθώντας να αποφύγω το πλήθος.Το να ζω με μη ορατή αναπηρία είναι σαν να κάθομαι σε μία πλαστική καρέκλα σε μία αίθουσα γεμάτη με κόσμο, ελπίζοντας πως δεν θα χρειαστεί να περάσει κανείς από δίπλα μου καθώς γνωρίζω πως δεν θα μπορώ να σηκωθώ και να τον αφήσω να περάσει. Πρέπει να αλλάζω θέση κάθε 5 λεπτά για να μην πιαστεί πολύ το σώμα μου και να μπορώ να παρακολουθήσω όλη την παράσταση.Το να ζω με »μη ορατή αναπηρία» είναι σαν να γελάω καθόλη τη διάρκεια της παράστασης και μετά να περιμένω να αδειάσουν οι διάδρομοι για να μην καθυστερήσω τον κόσμο που προσπαθεί να φύγει. Σαν να κατευθύνομαι έξω προς το διάδρομο που θα με οδηγήσει στο αυτοκίνητό μου μόνο και μόνο για να περικυκλωθώ από ανθρώπους που όλοι βιάζονται να φτάσουν σπίτι και να κολλήσω πάνω στο σύζυγό μου για προστασία. Δεν θέλω να χαθώ μέσα στο πλήθος. Ή να με ακουμπήσουν. Ή να με κοιτάνε. Φοβάμαι πως θα αρχίσω να ουρλιάζω.
Το να ζω με »μη ορατή αναπηρία» είναι σαν να κάθομαι κάτω, στο διάδρομο του τρένου καθώς δεν θέλω να «μοιάζω με ανάπηρη» και δεν είμαι τόσο μεγάλη για να μου προσφέρουν οι άλλοι τη θέση τους. Και γιατί να το κάνουν; Δεν γνωρίζουν ότι πονάω ψυχή τε και σώματι καθώς όλοι πηγαίνουμε στα σπίτια μας.Το να ζω με »μη ορατή αναπηρία» είναι σαν να παρακολουθώ τις ανησυχητικές ματιές που μου ρίχνει ο σύζυγός μου, ο οποίος αναρωτιέται μήπως με τράβηξε πολύ απότομα ενώ ψάχνουμε για ένα μέρος να φάμε. Αισθάνεται άσχημα γιατί γνωρίζει πως πονάω και δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει για να με βοηθήσει. Αισθάνεται ότι θα έπρεπε να έχει κάνει κάτι για να το αποτρέψει. Παρόλα αυτά, εγώ γνωρίζω εξαρχής ότι δεν υπάρχει τρόπος να το αποτρέψει. Θα πονούσα ακόμη και εάν δεν είχαμε περπατήσει.Το να ζεις με »μη ορατή αναπηρία» είναι απλώς σαν να υπάρχεις.Σαν να υπάρχεις χωρίς να ζεις πραγματικά.
Επιμέλεια κειμένου Σωτηριάδου Χριστίνα
Πηγή κειμένου και εικόνας https://themighty.com
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου