Από το κακό στο χειρότερο

Κάθε πρωί στα δελτία ειδήσεων ακούμε: «Τέρμα τα Μνημόνια», «ολοκληρώθηκε η αξιολόγηση», «μπήκαμε στον ίσιο δρόμο και αρχίζει η ανάπτυξη». Κάθε βράδυ ο πονοκέφαλος των προβλημάτων μαρτυρά ακριβώς το αντίθετο. Κάθε μέρα βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο και δεν μπορούμε όχι να ανακαλύψουμε αλλά ούτε καν να υποψιαστούμε την αλήθεια. Το μόνο που μπορούμε να βλέπουμε καθημερινώς είναι σκάνδαλα, ύποπτες συναλλαγές, αλληλοκατηγορίες και στο τέλος το ψεύτικο χαμόγελο και ο ωχαδερφισμός των πολιτικών μας που προσπαθούν να μας βοηθήσουν ή να μας κατασπαράξουν τους κακομοίρηδες. Το πολιτικό μας σύστημα είναι κάτι σαν την Λερναία Ύδρα που όσα κεφάλια και αν της έκοβαν στην θέση τους φύτρωναν άλλα. Είναι τόσο αχόρταγο που η λαιμαργία του χωρίς διακρίσεις  κατασπαράζει τον απροστάτευτο  λαό με διάφορους τρόπους παγιδεύοντας τον στην φτώχεια, την ανεργία, τη δυστυχία κλπ. Κύριε Πρωθυπουργέ,  σας εξαπάτησαν ή μας εξαπατήσατε γιατί κανένας δεν περίμενε ένα τέτοιο αποτέλεσμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, κανένας δεν είναι σίγουρος για το αύριο και κανένας δεν θα επιβιώσει με όλη αυτή την κατάσταση. Η μεγάλη κατρακύλα έχει παρασύρει ακόμα και την αξιοπρέπεια του υπερήφανου Έλληνα που πεινάει και δεν το λέει τη στιγμή που η Πολιτεία σχεδιάζει καταλύματα και συσσίτια για τους αλλοδαπούς  αγνοώντας την πραγματικότητα.   Σιγά σιγά οι μετανάστες τακτοποιούνται με διάφορους τρόπους και τη θέση τους παίρνουν οι Έλληνες και αυτό φαίνεται στα συσσίτια των αστέγων στις μεγάλες πόλεις με πρόσφατα περιστατικά στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα με τις διανομές τροφίμων και φρούτων από τους Δήμους και την Περιφέρεια με δικαιολογητικά  που για τους αλλοδαπούς δεν χρειάζονται για τους Έλληνες όμως είναι απαραίτητα  με πολύ χρονοβόρα διαδικασία που τις περισσότερες φορές πρώτα πεθαίνεις και μετά γίνεσαι δικαιούχος. Το ίδιο συμβαίνει και στα νοσοκομεία, όλα δωρεάν για τους μετανάστες χωρίς δικαιολογητικά και με προτεραιότητα ο Έλληνας όμως πρέπει να έχει όλα τα δικαιολογητικά και το χέρι στη τσέπη διαφορετικά αλίμονο του πάλι με τρία λάμδα εδώ που φτάσαμε  και τρις αλίμονο του για αυτά που τον περιμένουν.  

                                                                     Γ. Ρεθυμιωτάκης