Υπάρχουν άνθρωποι που ζούν αιώνια...


Όταν ο Θανάσης έφυγε, ο Στέλιος που εκτός από γιος ήταν και φίλος του, ήταν ίδιος ο πατέρας του. Συμπεριφερόταν λες και ο Θανάσης ήταν δίπλα του. Ακόμα και σήμερα ενθουσιάζεται με την σκέψη, τη φωτογραφία, τη συζήτηση ή ότι άλλο έχει σχέση με τον Θανάση (τον πατέρα του). Έχω δει τον Στέλιο να κλαίει τότε που έψαχνε θεραπεία για τον Θανάση και θα μου μείνει αξέχαστο. Mακάρι φίλε Στέλιο και τα δικά μου παιδιά να νιώθουν και να αισθάνονται έτσι. Ο αείμνηστος Θανάσης, ο Στέλιος Καμπόλης και η οικογένειά του, εκτός του ότι μας έχουν αλλάξει πολλές φορές τις βιτρίνες και τα παράθυρα μετά από κλοπές που έγιναν στο Κέντρο Εργασίας Αναπήρων ήταν πάντα κοντά μας προσφέροντας ηθικά και υλικά όχι μόνο σ’ εμάς αλλά και σε φτωχές οικογένειες που τους υποδείξαμε. Αν όλοι μαζί προσπαθήσουμε μπορούμε και αξίζει να γίνουμε καλύτεροι με παραδείγματα όπως της οικογένειας του Στέλιου Καμπόλη, η οποία παρά το γεγονός ότι δεν έχει πλούτη και μεγάλη περιουσία, βρίσκεται κοντά στον συνάνθρωπο, βοηθώντας τον όπως και με όποιον τρόπο μπορεί… 

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου