ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΕΣ ΦΩΝΕΣ

                     

 Επιστολή στον Πρωθυπουργό  

Η παραπάνω ανώνυμη επιστολή, γράφτηκε με αποκλειστικά και μόνο έναν σκοπό. Να αλλάξει επιτέλους κάτι, στην γεμάτη εξαθλίωση καθημερινότητα, που βιώνω τόσο εγώ όσο και χιλιάδες συμπολίτες μου. Μια καθημερινότητα, που έχει μετατρέψει σε φυσιολογικό και μόνιμο το συναίσθημα της αυταπέχθειας. Να απεχθάνεσαι τον εαυτό σου, επειδή νιώθεις πως η αναπηρία σου, ή η οιαδήποτε διαφορετικότητα, σε καταδικάζουν σε μια σαθρή ζωή.

Όσο λοιπόν, και αν λογίζεται κανείς πως υπάρχει κράτος, κοινωνική πρόνοια και αλληλεγγύη, τόσο αισθάνεται πως αυτό είναι ανύπαρκτο μπροστά στην οδύνη του. Την οδύνη του αποκλεισμού, της διάκρισης, του βιασμού κάθε αρχής ίσης μεταχείρισης, και κάθε εύλογης προσαρμογής που έχει θεσπιστεί απ’ την Ευρωπαϊκή ένωση.

Δυστυχώς, δεν θα σταθώ αυτήν τη φορά στα ζητήματα του Δημοσίου – μόνο- αλλά θα σταθώ και σε αυτά του ιδιωτικού τομέα.

Σπουδάζω εδώ και 4 χρόνια, με επιδόσεις αξιοπρεπείς. Έχω βιώσει ελάχιστη διάκριση λόγω αναπηρίας στο πανεπιστήμιο, και αρκετή στην πόλη γέννησης μου λόγω σεξουαλικότητας. Τα παραπάνω με οδήγησαν στο σημείο να έχω μεγάλη ανάγκη για υποστήριξη, και πρόσβαση σε πιο φιλικά εργασιακά περιβάλλοντα, ή γειτονιές της Πρωτεύουσας.

Ως ανέφερα, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι με μια αναπηρία, διακρίσεις λόγω αυτής, και μια άλλη σεξουαλικότητα – που συνεπάγεται με αδήριτη διάκριση- ως πολίτης του κράτους, έχω ανάγκη στήριξης. Δυστυχώς όμως η ευθύνη πέφτει αποκλειστικά και μόνο σε εμένα, που με μια σύνταξη αναπηρίας, καλούμαι να νοικιάσω σπίτι, να πληρώσω τις θεραπείες για την υγεία μου, να κανονίσω τα προς το ζην μου, και ούτω καθεξής. Και αυτό γιατί; Επειδή λόγω αναπηρίας , κυριολεκτικά ΔΕΝ με παίρνει ΚΑΝΕΙΣ για δουλειά.

Επαναλαμβάνω, έφυγα απ’ την επαρχεία για να γλυτώσω την διάκριση, και την βιώνω στην Αθήνα, φανταστείτε πόσο ακραία φορτικό, είναι να προσαρμόζομαι διαρκώς ο ίδιος στο περιβάλλον, και να αναζητώ απεγνωσμένα χώρους που θα με δεχτούν, απλά όπως γεννήθηκα. Δυστυχώς δεν μπορώ να αναμένω τις 1000 θέσεις ΔΥΠΑ οι οποίες προκηρύσσονται μερικές φορές το χρόνο, και αναγκάζομαι να ψάξω λύση σε ιδιωτικές εταιρείες.

Σε καμία περίπτωση, δεν υποτιμώ κανενός είδους εργασία. Όμως αναγνωρίζω, τι είναι πιο βιώσιμο , και τι όχι στην αγορά εργασίας για κάθε άτομο ξεχωριστά. Παρακάτω, θα σας αναφέρω παραδείγματα διακρίσεων που υπέστησα και προτάσεις λύσης. Πριν στραφώ στο κύριο ζήτημα, που είναι η εργασία των ΑΜΕΑ, θα αναφέρω και αυτό της ενοικίασης κατοικίας – μόνο στην επόμενη παράγραφο.

Στις 22 Οκτωβρίου του 2025, ερχόμενος να νοικιάσω στην Αθήνα, στην περιοχή των Εξαρχείων, βίωσα την πρώτη ματαίωση. Προέβησα σε προφορική συμφωνία, με ιδιοκτήτη σπιτιού και μεσίτη, για την ενοικίαση κατοικίας. Ήμασταν εκατέρωθεν πολύ πρόθυμοι για το επόμενο βήμα, ενώ είχε συμφωνηθεί η ώρα υπογραφής του συμβολαίου. Ώρες αργότερα έλαβα SMS απ’ την μεσίτρια , ότι οι ιδιοκτήτες προέβησαν σε αναζήτηση του ονόματος μου σε πλατφόρμα, και επειδή μιλούσα ανοιχτά για την αναπηρία μου, φοβήθηκαν και με απέκλεισαν από ενοικιαστή. Με τη λογική φευ, ότι «Πως αυτός ο άνθρωπος θα μας εγγυηθεί ότι θα πληρώνει, εφόσον αντιμετωπίζει κάτι τέτοιο; Φοβόμαστε!». Αγαπητοί κρατικοί λειτουργοί, κάτι τέτοιο είναι ενάντια στις αξίες μου, και ελπίζω και στου μέσου Έλληνα, όμως το οικονομικό σύστημα, η άγνοια και η έλλειψη πρόνοιας, έχουν αποσαθρώσει κάθε ενσυναίσθηση και ανθρωπιά.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, που εμπερικλείει απλώς έναν αφελή μεσίτη, που είπε στα ίσια ότι αποκλείστηκα από το βασικό μου δικαίωμα στη στέγαση, λόγω αναπηρίας. Καταπάτηση της αρχής ισότιμης μεταχείρισης. Όταν μεν απευθύνθηκα στον συνήγορο του Πολίτη, αντιλήφθηκα πώς δεν υπάρχει ξεκάθαρο πλαίσιο για κάτι τέτοιο.

Σε επόμενες περιπτώσεις, είχα την ανάγκη να μιλήσω σε επιχειρηματίες ζητώντας δουλειά. Εκεί, είχα πολλές θετικές απαντήσεις. Η επικοινωνιακή μου ικανότητα, και η εξωτερική μου εμφάνιση ήταν άρτιες ( γελοίο που αναγκάζομαι να το πω, αλλά το υπολογίζουν αρκετοί εργοδότες ) , όμως όταν τόλμησα να κάνω το λάθος, και να μιλήσω για τις ανάγκες ευλογών προσαρμογών ως άτομο με αναπηρία, υπέστησα ακαριαίες διακρίσεις.

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, Υπουργοί, και δημόσιοι λειτουργοί, σας ρωτάω ευθέως. Ελέγχει κανείς τους επιχειρηματίες ή λοιπούς ιδιώτες ( ιδιοκτήτες κατοικιών) για το πώς να συμπεριφέρονται σε άτομα με αναπηρία;

Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά αν δεν πληρούμε ( τα ΑΜΕΑ) τα χαρακτηριστικά εργαζόμενου της Άριας Φυλής, δεν είναι δικό μας πρόβλημα, αλλά της κοινωνίας. Επιτρέψτε μου να αναφέρω μια προφορική φράση «Έχουμε γίνει χίλια κομμάτια για αυτούς!» και να σταθώ στην ανάγκη αλλαγής, και αυστηροποίησης των ελέγχων σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θα αναφέρω τρία περιστατικά:

1)Συνομιλώ με επιχειρηματία της εστίασης, και όταν αναφέρω την αναπηρία μου, χωρίς να  έχει καμία γνώση της σημασίας των εύλογων προσαρμογών, μου απαντάει «Αυτό είναι δικό σου πρόβλημα». Σαφώς μετά απ’ αυτό – αφού στην αρχή είχαν όλα προχωρήσει, μισθοί, ωράρια- μου είπε «θα σε ενημερώσω για το πότε θα έρθεις» κάτι που δεν έγινε ποτέ.

2)Σε δεύτερη περίπτωση, έτερος επιχειρηματίας, μου είπε ότι «Δεν έχει σημασία τι έχεις και τι όχι, εγώ το καταλαβαίνω, αλλά οι συνεργάτες σου; Αν χρειαστεί να λείψεις έστω και πέντε λεπτά; Πως θα το διαχειριστούν;» κάτι που ξεκάθαρα δείχνει, πως δεν αφορά κανέναν η μάχη μας, και είναι και πολυτέλεια να έχουμε ανάγκες ευελιξίας ωραρίου ή διαλλείματος.

3)Ενώ στην Τρίτη περίπτωση, άκουσα το επικό «Και εφόσον έχεις αυτό το (άκουσον άκουσον) πρόβλημα, πως θα δουλέψεις μόνος σου; Πως θα κλείνεις και θα ανοίγεις το μαγαζί;» κάτι που σαφώς δείχνει απόλυτη άγνοια.

Δυστυχώς αγαπητοί λειτουργοί του κράτους, οι νόμοι, οι κανονισμοί κ.λ.π, δεν γίνονται κατανοητοί και σαφείς στους συμπολίτες μας. Αυτό κάνει επιτακτική την ανάγκη για αλλαγή, και άμεσες παρεμβάσεις από μέρους σας. Στην ιδέα πως έστω και ένας άνθρωπος, πέραν εμού, βιώνει κάτι τέτοιο , θεωρώ ότι είναι επιτακτική ανάγκη, να γίνουν άμεσα υλοποιήσιμα τα αιτήματα που θα παραθέσω παρακάτω.

• Άμεση ενίσχυση του προγράμματος της ΔΥΠΑ.
• Μη επιρροή της αναπηρικής σύνταξης σε περίπτωση πρόσληψης στο δημόσιο.
• Καθορισμός και θέσπιση μέντορα, για άτομα με αναπηρία, ως θεσμού, για την επίλυση καθημερινών ζητημάτων και διαμεσολάβηση, και όσον αφορά την εύρεση κατοικίας αλλά και εργασίας.
• Ενίσχυση των κονδυλίων σε Δομές πρόσβασης και ισότιμης πρόσβασης, (ή ΜΚΟ, που στοχεύουν στην εύρεση εργασίας ή κατοικίας, για άτομα με αναπηρίες, και ιδανικά όχι μόνο)
• Ένταξη στον συνήγορο του πολίτη, των διακρίσεων ενάντι ατόμων με αναπηρία, ως επιλήψιμο ζήτημα.
• Θέσπιση επιβλέποντος οργάνου, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις για να επιτηρεί αν τηρούνται οι εύλογες προσαρμογές για ΑΜΕΑ, και πιθανά πρόστιμα. Ενημέρωση και επιτήρηση των εργοδοτών.
• Έβδομο, και μάλλον πιο σημαντικό, εφόσον ζούμε σε ένα καπιταλιστικά οικονομικό σύστημα, και δεν έχει καμία αξία το ποιος είναι κάποιος, και τι ανάγκες έχει, παρά μόνο πόσα λεφτά και πόσο ανταγωνιστική θα είναι μια επιχείρηση, ας χρησιμοποιήσουμε τα λεφτά για κάτι θετικό. Ας γίνει ανταγωνιστική η πρόσληψη ατόμων με αναπηρία, και ας δοθούν αμοιβές σε όσους ιδιοκτήτες προσλαμβάνουν ΑΜΕΑ, ή δυνατότητα ένταξης τους σε προγράμματα απορρόφησης.
• Θέσπιση προγράμματος στέγασης, και επιδομάτων για ακόμη περισσότερα άτομα με αναπηρία.

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, κυρίες Υπουργοί. Θέλω να λάβετε σοβαρά υπόψιν όσα σας ανέφερα, και να βρείτε θεσμική και άμεση λύση, στο ζήτημα που αντιμετωπίζω τόσο εγώ, όσο και χιλιάδες ακόμη συμπολίτες μας. Η πίεση και η φθορά που νιώθω είναι μη βιώσιμη, και ως πολίτης με δικαιώματα – και υποχρεώσεις- απαιτώ κατανόηση, για εμένα και για όλους. Δεν ζούμε σε ζούγκλα, αλλά σε οργανωμένη πολιτεία – η έστω έτσι πιστεύω.