Ήταν μέρα μεσημέρι, τα
εργαστήρια λειτουργούσαν εντός του κτιρίου και μπροστά υπήρχε κόσμος. Κανένας
δεν κατάλαβε ότι στην πίσω πλευρά του κτιρίου γινόταν αυτό το κακό. Ο κλέφτης ή
οι κλέφτες που προσπάθησαν να μπουν πρώτα στην έκθεση καταστρέφοντας πόρτες και
παράθυρα όπως βλέπετε στις φωτό αφού δεν κατάφεραν να μπουν στην έκθεση,
παραβίασαν το τελευταίο εργαστήριο, αρπάζοντας μικροπράγματα. Εικόνες και
διάφορα εργόχειρα μικρής αξίας προκαλώντας όμως μεγάλες ζημιές στις υποδομές
και στο εσωτερικό του εργαστηρίου. Βαρεθήκαμε να φτιάχνουμε πόρτες και παράθυρα
που καταστρέφουν κάθε τόσο, προσπαθώντας να μας κλέψουν. Μας έχει γίνει
συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις. Ως πότε θα αντέξουμε άραγε;
Γιατί δεν έρχονται να
μας πουν τι θέλουν για να τους τα δώσουμε εμείς, προκειμένου να αποφύγουμε τις
ζημιές στο κτίριο αλλά και τις φοβίες των μελών μας για να μη πω ανεπανόρθωτες
ψυχικές βλάβες, που κάθε φορά που ζούμε παρόμοιες καταστάσεις
πολλαπλασιάζονται. Τώρα, από την Πολιτεία δυστυχώς δεν περιμένουμε τίποτα. Για
το λόγο αυτό μπαλώνουμε επισκευάζοντας μόνοι μας ότι μπορούμε. Στην πίσω πλευρά
του κτιρίου, τα τελευταία χρόνια αντί για πόρτα έχουμε μια λαμαρίνα που βρήκαμε
πεταμένη στο δρόμο και τοποθετήσαμε μόνοι μας και όλα τα παράθυρα και οι
βιτρίνες της έκθεσης είναι κολλημένα και βιδωμένα για να μην ανοίγουν εύκολα. Το
πιο δύσκολο όμως είναι να δώσουμε πάλι κουράγιο και σιγουριά στα μέλη μας και
στις οικογένειές τους που ζουν μαζί μας όλες αυτές τις καταστάσεις. Η αστυνομία
βέβαια είναι πάντα κοντά μας όταν τους καλέσουμε αλλά όταν έρχονται είναι ήδη
αργά. Το πρόβλημα είναι πως θα αποκαταστήσουμε τα σπασμένα κάθε φορά.
Κατά τα άλλα, όλοι μας δίνουν συγχαρητήρια, ακόμα
και ο Πρωθυπουργός όπως βλέπετε στη φωτογραφία. Αυτό που μας λείπει δεν είναι τα συγχαρητήρια, τα χτυπήματα στην
πλάτη και τα μπράβο, είναι η σιγουριά για το αύριο και η συμμετοχή της
Πολιτείας στα προβλήματά μας που θα έπρεπε να έχει πρωταρχικό ρόλο ιδιαίτερα
στις ευπαθείς κατηγορίες όπως εμείς. Γ.Ρ.
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου