Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα


Είχα πάρει καφέ και πήγαινα σε κάποια δουλειά με το αυτοκίνητό μου στο κέντρο της Αθήνας. Στη οδό Πειραιώς και στο ύψος της πλατείας Κουμουνδούρου, ακούμπησα τον καφέ στο ταμπλό του αυτοκινήτου για να κατέβω στο Σύλλογο Πολυτέκνων που είμαι και μέλος. Αφού έκανα τη δουλειά μου, μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα να φύγω. Είχα ξεχάσει όμως τον καφέ στο ταμπλό και μόλις ξεκίνησα ο καφές έπεσε πάνω μου. Αναγκαστικά, έπρεπε να προμηθευτώ τουλάχιστον μια μπλούζα για να μπορώ να συνεχίσω τη μέρα μου. Το πιο εύκολο ήταν να σταματήσω δίπλα ακριβώς για να αγοράσω μια μπλούζα από το κινέζικο που βρήκα μπροστά μου, αφού τα ελληνικά καταστήματα, ιδιαίτερα στο κέντρο της Αθήνας, είναι κάτι πολύ σπάνιο και σε λίγο δεν θα υπάρχουν καθόλου. Ζήτησα λοιπόν από τον Κινέζο ένα μπλουζάκι και εκείνος γέλασε, "του λέω γιατί γελάς φίλε;", και μου απαντάει: "πουλάω μόνο χονδρική φίλε". Έφυγα και πήγα δίπλα. Και ξανά πιο δίπλα, πιο δίπλα και λίγο παραπέρα, περιττό να σας πω ότι όλα αυτά τα κινέζικα καταστήματα της πλατείας Κουμουνδούρου είναι κινέζικα και πουλάνε μόνο χονδρική... Μου είπαν όμως ότι αν θέλω λιανικώς να πάω στην οδό Σοφοκλέους. Στην Σοφοκλέους για να κυκλοφορήσεις βέβαια είναι λίγο επικίνδυνο, όμως μόνο εκεί οι Κινέζοι πουλούν λιανικώς. Το πελατολόγιο της κινέζικης χονδρικής αγοράς, είναι οι Έλληνες που κάποτε ψώνιζαν από τα ελληνικά εργοστάσια, στήριζαν τη πατρίδα μας και πρόσφεραν εργασία στους Έλληνες. Τώρα, τα εργοστάσια λειτουργούν στην Κίνα και εμπορεύονται σε όλα τα κράτη του κόσμου, δίνοντας προτεραιότητα στα πιο κορόιδα, όπως εμάς που νομίζουν ότι η κινέζικη φτήνια θα δώσει ανάπτυξη στην ελληνική αγορά. Το πιο παράλογο από όλα είναι ότι κινέζικα αντικείμενα βαφτίζονται και πωλούνται για τις καλύτερες φίρμες και αναρωτιέμαι: στην Κίνα γίνεται το ίδιο με τα ελληνικά προϊόντα; Όλα τα κράτη του κόσμου, εκτός από την παραγωγική τους ταυτότητα, έχουν και τη δυνατότητα να κάνουν ακόμα κουμάντο στο σπίτι τους. Εμείς άραγε τι θα κάνουμε;  Γ.Ρ.

0 σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου